–जनक बराल
गोकुलको बिहानी उज्यालो, सुर्यको सुवास,
बाँसुरीको मिठो तान, मनमा अनन्त आस ।
नन्दलालको हाँसोले, आकाश रमायो,
यमुना किनारमा प्रेमको राग बजायो ।।
राधाको मुस्कान, निर्मल जलको धार,
कृष्णको हृदयमा बस्यो करुणा अपार ।
माखन चोर्ने खेल, बालपनको लहर,
तर, अन्तरमा थियो सत्यको आधार ।।
कंसको अत्याचार, मथुरामा छायो,
धर्मको योद्धाले अन्याय हटायो ।
द्वारिकाको दरबारमा बुद्धिको प्रकाश,
शान्ति र न्यायमा सदैव विश्वास ।।
कुरुक्षेत्रको रण, गर्जन र घमासान,
कौरव–पाण्डव भिड, अधर्मको तूफान ।
अर्जुनको धनुष झर्यो, आँखा भयो भिज,
मनमा संशय, हृदय भयो निस्सहज र भीज ।।
‘हे माधव, कसरी लडूँ आफ्नै रक्तसँग ?’
अश्रुका छालमा डुब्यो मनको रंग ।
कृष्ण मुस्काए, वाणीको दीप जलाए,
सत्य र कर्तव्यको मन्त्र सुनाए—
‘कर्म तिमी गर, फलमा मोह नगर,
धर्मको बाटो समात, संशयलाई टाढा गर ।
आत्मा न त जन्मिन्छ, न कहिले नाश,
शरीर बदलिन्छ, चेतनाको बास ।’
यो वाणी सुनि अर्जुन उठे दृढ,
धर्मका लागि लडे, मोह भयो क्षीण ।
कृष्णको शिक्षा— सहनशीलता र विवेक,
अधर्मको सामना, सत्यको टेक ।।
मायाले जित्ने, तर सत्यमा अडान,
शान्त मुस्कान, बुद्धिको उडान ।
रणमा उनले अस्त्रको धार नदेखाए,
तर ज्ञानको बाणले अन्धकार भगाए ।
गीताको प्रत्येक श्लोक जस्तै अमृत,
जीवनको बाटो, सत्यको मित्र ।
‘मन जित्न सक्ने, जग जित्छ सारा,
अहंकारले त टुट्छ हृदयको तारा ।’
आज पनि जीवनमा रणभूमि छ,
लोभ र मोहको जालले घेरेको पृष्ठ ।
त्यसैबेला सम्झ, कृष्णको त्यो वाणी,
धर्म र सद्भावको अविनाशी पानी ।।
हे गोपाल, हे मुरलीधर,
तिम्रो शिक्षा अमर रहोस् हरपलभर ।
महाभारतको रण होस् कि मनको मैदान,
तिम्रो गीता नै हो हाम्रो साँचो निदान ।।
बाँसुरीको स्वर, धर्मको उज्यालो,
तिम्रो मुस्कान सधैं रहोस् संसारको प्यालो ।
गोकुलदेखि कुरुक्षेत्रसम्मको कथा,
कृष्ण तिमी हो अमर, युगौँको व्यथा ।।
